Kwartalnik "Światło i cienie"

Czym jest starość - nie wie nikt, póki nie zacznie jej sam doświadczać. Po raz pierwszy doświadczamy jej, gdy jesteśmy jeszcze młodzi i wielkim smutkiem zaczynają przejmować nas kłopoty zdrowotne dziadków. Obserwujemy jak są coraz mniej sprawni, widzimy, że coraz częściej potrzebują naszej pomocy, a kiedy odchodzą - czujemy ból i mamy poczucie straty. Później zauważamy, że lat przybywa również naszym rodzicom. Chcielibyśmy wówczas jak najdłużej ich zatrzymać, aby nacieszyć się nimi, a tymczasem czujemy, że czas biegnie coraz szybciej. Zaczynamy dobitnie rozumieć nieuchronność przemijania człowieka. Kiedy umiera jedno z rodziców - największym problemem staje się samotność drugiego.

Ale starość nie musi być najtrudniejszym okresem w życiu człowieka. Wystarczy, aby czuł się on potrzebny, aby mógł służyć swoją mądrością, zdobytą w ciągu długich lat życia. Dziadkowie i rodzice oznaczają przecież pamięć i ciągłość między kolejnymi pokoleniami. Dlatego powinniśmy dodawać im sił, ujmować trosk i okazywać radość z ich obecności. Tak, by tęskniąc za swoim współmałżonkiem, nie czuli się samotni razem z nami.